بررسی اثرkiss peptin۱۳ ، بر حافظه فضایی در موش های صحرایی دچار آلزایمر ناشی از استرپتوزوتوسین(stz)

مقدمه: الگوسازی آلزایمر انسان برای دست یابی به راهبردهای درمانی اهمیت زیادی دارد. بررسی های پیشین نشان داده که کیس پپتین(kiss peptin)، نوروپپتید جدید توان کاهش پلاک های آمیلوئیدی را دارد. تاکنون مطالعه بر روی کارایی این نوروپپتید بر حافظه و یادگیری وابسته به هیپوکمپ انجام نشده است. هدف: بررسی اثر احتمالی نوروپپتید کیس پپتین-13(kp13) بر تخریب حافظه ناشی از استرپتوزوسین (stz) بود. مواد و روش ها: 32 سرموش صحرایی نر نژاد ویستار به وزن 20±200 گرم که به صورت تصادفی به 4 گروه شامل: کنترل، استرپتوزوتوسین(stz)، کیس پپتین+ stz و سالین+ stz تقسیم شدند. برای القای آلزایمر، stzبا دوزmg/kg 3، دو بار و به فاصلۀ 24 ساعت به صورت انفوزیون داخل بطن های جانبی مغز(icv) در مدت 3 دقیقه تزریق شد و پس از 14 روز برای اطمینان از ویرانی حافظه جانداران مورد یادگیری و سنجش حافظه فضایی در ماز آبی موریس قرار گرفتند. پس از اطمینان از القای مدل آلزایمر آزمایش درمان با کیس پپتین بر گروه های جدید پیش از تزریق استرپتوزوسین صورت گرفت. بدین منظور، kp13 با دوزµg2 قبل از stz، به صورت icv تزریق و بعد از 14 روز در حیوانات با ماز آبی موریس آزمون سنجش حافظه و یادگیری انجام شد. نتایج: stz دو هفته پس از تزریق موجب تاخیر معنی دار در زمان یافتن سکوی پنهان در روند اکتساب و یادگیری و نیز کاهش مدت سپری شده در منطقه دلخواه شد (05/0 p<). از طرفی تزریق kp13قبل از stzسبب کاهش معنی دار در زمان یافتن سکوی پنهان و نیز افزایش مدت سپری شده در منطقه هدف می شد(3p<) نتیجه گیری: اختلال در روند یادگیری و حافظه ایجاد شده با تزریق داخل بطنی stzرا می توان با پیش درمانیkp13 پیشگیری کرد. kp13 می تواند با سازوکارهای ناشناخته از روند تخریب حافظه ناشی از استرپتوزوسین پیشگیری کند.